Hond uitlaten door ex kost man zijn goedbetaalde baan.
In de media kwam het bericht veelvuldig voorbij, zo ook in de Tubantia:
‘Man verliest goedbetaalde baan nadat ex en buurman zijn hond uitlaten
Een verkoper van een groothandel in Ridderkerk is zijn baan verloren, nadat hij zijn hond liet uitlaten door zijn ex en een buurman. Toch stuurde hij elke maand een factuur naar zijn baas voor de kosten van zijn hondenuitlaatservice. Daarmee schreef hij honderden euro's bij op zijn bankrekening.’
Wat was er in deze zaak aan de hand? Het begon allemaal in 2021. De werknemer liet zijn werkgever weten dat hij na de scheiding problemen ondervond om zijn hond uit te laten. Werkgever dacht met werknemer mee en bood aan om de kosten van de hondenuitlaatservice voor zijn rekening te nemen. Vanaf september 2021 elke maand EUR 108.
Werkgever kwam er echter na verloop van tijd achter dat werknemer helemaal geen kosten meer maakte voor de hondenlaatservice. Werknemer had werkgever daarover niet geïnformeerd, maar wel elke maand EUR 108 aan onkostenvergoeding ontvangen. Het was werkgever duidelijk geworden dat werknemer zijn hond liet uitlaten door zijn ex en een buurman en daarnaast ook de hondenuitlaatservice had gevraagd vals te verklaren over de periode dat zij zijn hond niet hadden uitgelaten. Werkgever besloot – na hoor/wederhoor en aanbod vaststellingsovereenkomst welke niet door werknemer werd geaccepteerd - werknemer op staande voet te ontslaan!
Werknemer vocht het ontslag op staande voet aan. Helaas zonder resultaat, hij ving bot bij de kantonrechter. Daarop besloot werknemer in hoger beroep te gaan…
Het Hof oordeelt gelijk aan de kantonrechter. Werknemer mocht de uitlaatvergoeding niet op deze manier gebruiken en het hof tilde er zwaar aan dat werknemer de hondenuitlaatservice had verzocht vals te verklaren over de periode dat hij zijn hond niet door hen had laten uitlaten. Het hof is van oordeel dat werknemer hiermee het in hem gestelde vertrouwen op ernstige wijze heeft beschaamd, zodanig dat hij het vertrouwen van werkgever onwaardig is geworden. Dit vormt in combinatie met de andere verwijten een dringende reden voor ontslag op staande voet.
De werknemer heeft bij het Hof wel zijn persoonlijke omstandigheden onder de aandacht gebracht, in de hoop uiteraard dat dit het Hof anders zou doen besluiten. Hij voerde zijn leeftijd van 59 jaar aan, het feit dat zijn pensioenopbouw stopt en dat hij geen recht heeft op een werkloosheidsuitkering. Daarnaast brengt hij onder de aandacht het van toepassing zijnde concurrentiebeding en dat deze beperking ertoe leidt dat hij geen passende baan kan vinden, dan wel enkel een baan tegen een lager salaris met alle gevolgen van dien.
Het Hof beslist dat het ontslag op staande voet stand houdt en vernietigt het concurrentiebeding (wat door de kantonrechter is aangepast tot een relatiebeding) met ingang van een jaar na het einde van de arbeidsovereenkomst.
De werknemer vangt dus bot en mag het (speel)veld verlaten met waarschijnlijk de staart tussen de benen.